Zoetermeer Actief publiceerde op 15 november het artikel SP presenteert rapport ‘Werken zonder loon’, Een lezeres, die graag anoniem wil blijven maar wiens gegevens bekend zijn bij de redactie, schreef haar ervaringen op. Zij pleit voor een beetje meer individuele aandacht.
Heeft u ook ervaringen met de gemeente op het gebied van werken zonder loon? Mail ze ons via
De ingezonden brief:
"Ook ik kwam in aanraking met de gemeente. Het begon allemaal zo’n twee en een half jaar geleden. Ik was 27 jaar, had een jaar mijn hbo-diploma op zak, en vroeg om hulp. In die periode bloeide de economie nog niet zo als nu. Bij elk uitzendbureau werd ik dan ook weggestuurd met de mededeling ‘kijk maar op onze website,’ wat ik dagelijks deed. Mijn angststoornis maakte de situatie niet makkelijker. Daarom besloot ik voor hulp aan te kloppen bij de gemeente, zij konden wel iets betekenen toch? Helaas kon dit pas wanneer ik een bijstandsuitkering aanvroeg, en hier begon de ellende al. Het heeft bij mij zo’n vier tot vijf maanden geduurd voordat deze bijstandsuitkering geregeld was. In de tussentijd mochten zij mij niet helpen: regeltjes.
Toen de bijstandsuitkering eindelijk rond was begon het met cursussen. Cursussen die qua inhoud niet heel zinvol waren voor mij. Het enige positieve voor mij was, dat ik hierdoor nieuwe mensen leerde kennen, wat voor mij door mijn angststoornis erg lastig was, maar natuurlijk wel nuttig om mijn angsten te verminderen. Ik bleef dan ook altijd braaf, en met veel moeite, doen wat de gemeente van mij vroeg. Zo ook toen ik in het eerste traject terechtkwam: de bananenchips. Een heel mooi verhaal waarin zo’n 40 man zouden gaan werken. Het was een startend bedrijf waar ik in mei 2015 terechtkwam. We zouden twee weken een opleiding krijgen en hierna zou het echte werk beginnen. Eenmaal aangekomen bleek dat mensen hier al vanaf januari zaten, nog steeds ‘in opleiding.’ De verhalen werden steeds vager, dingen bleken niet te kloppen en na twee maanden kreeg ook ik nog steeds die ‘opleiding.’ Ik zet het woord opleiding tussen haakjes omdat we vaak aan ons lot werden overgelaten. Bij de gemeente hebben we meerdere malen aangegeven dat het niet klopt wat de twee bazen zeiden en dat er maar geen vorderingen waren. Uiteindelijk zie en voel je dat het niet klopt en dit nooit iets gaat worden, maar de stekker uit het traject halen? Ho maar. Zij waren tijdelijk van ons af, dus fijn voor de gemeente.
Uiteindelijk werd de stekker er alsnog uitgetrokken in augustus 2015. Veertig mensen die hadden gehoopt een baan te vinden, stonden weer op straat en hadden eigenlijk hun tijd niet effectief kunnen benutten voor het zoeken van werk: we zouden immers daar kunnen werken. Sommigen hebben hiermee ruim een halfjaar mee weggegooid. En ik? Met mij ging het psychisch alleen maar slechter door hoe het er aan toe ging in die periode. Ik was leeggezogen, psychisch uitgeput. Als werkloze ben je al onzeker, en als er zo met je gespeeld wordt, groeit dit gevoel alleen maar. Maar ook dit leek de gemeente niet te begrijpen. Om nog maar te zwijgen van de manier waarop ik door de gemeente behandeld werd. Ik kwam, door mijn angststoornis, met de vraag om hulp. Maar die hulp heb ik nooit gekregen. Je wordt gezien als een nummertje en voor persoonlijke aandacht is geen tijd. Ik moest mij juist verantwoorden en verdedigen, want mijn angststoornis begrepen (of geloofden?) zij niet. Door deze behandeling ging het dan ook niet heel veel beter met mij. Regelmatig heb ik ook op het punt gestaan om die hele bijstandsuitkering te stoppen, dan maar helemaal niks dacht ik. Dan maar mijn huis uit.
Gelukkig kwam ik ook bij twee fijne werkervaringsplekken terecht, waar ik wel veel heb kunnen leren en die wel een mooie bijdrage aan mijn Curriculum Vitae leveren. Helaas is zo’n plekje maar voor zes maanden, daarna moet je weer weg van de gemeente en leveren ze weer de volgende werkloze aan.
Na deze twee fijne plekken kwam ook ik in het traject terecht van Centurion, vanuit DSW. Eigenlijk kom je dan standaard bij een productiebedrijf terecht. Hier zag en hoorde ik ook dat plekjes van werknemers werden vervangen door mensen met een uitkering of van de sociale werkplaats.
Ook hier werd weer een mooi begeleidingstraject beloofd, waar weer niks van terechtkwam. Als ik bijvoorbeeld vroeg of mijn klantmanager mij kon helpen contact te leggen met een bedrijf, omdat ik hier moeite mee had, duurde het een maand voor dit een keertje gebeurde, of het gebeurde helemaal niet. Geen ruimte voor iets van persoonlijke begeleiding dus. Dit was ook het geval toen ik een paniekaanval op werk had. Er is mij letterlijk verteld dat ik maar even naar het toilet moest gaan als ik last had van mijn paniek en doen alsof er niks aan de hand was. Hierna moest ik weer mijn masker opzetten en vrolijk zijn. Anders was mijn plek niet meer veilig en werd ik weer ergens anders geplaatst, of zelfs gekort. Je bent dan namelijk lastig. Een ander meisje, die nog maar kort in Nederland, helemaal alleen, was zo’n pechvogel. Met haar ging het niet goed en dus had zij hulp nodig. Haar psycholoog kon alleen op een dag dat zij werkte. Het zou dan niet heel moeilijk zijn om af en toe een dagje te ruilen zou ik denken. Het bedrijf zou er geen last van hebben en het is in ieder zijn voordeel als dit meisje aan zichzelf had kunnen werken. Maar dit kon echter niet. Zij werd als last gezien en dus is zij bij een ander bedrijf geplaatst.
Door de behandeling die ik vanuit de gemeente en DSW kreeg, ging het psychisch slechter met mij dan voorheen en dus was solliciteren heel lastig. Ik deed het wel, maar het was heel erg lastig. Van de gemeente mocht ik ook nooit tegen een bedrijf zeggen dat ik moeite heb met nieuwe situaties, ook al zou ik het heel subtiel brengen. Je bent dan namelijk niet aantrekkelijk voor het bedrijf, dus nemen ze je niet aan. De kans van slagen, als het bedrijf een beetje weet van mijn situatie en er voor open staat, neemt echter wel behoorlijk toe. Evenals een positieve ervaring, waardoor het alleen maar beter met mij gaat. Maar dit kon en mocht absoluut niet. En de begeleiding vanuit hun was er niet. Er werd alleen maar geld gepompt in cursussen die alles behalve leerzaam waren. Wij werden dus bezig gehouden, maar zij ook. Op een niet zinvolle manier.
Door omstandigheden, geluk bij een ongeluk zullen we maar zeggen, heb ik het Centurion traject niet kunnen afronden. Ik belande in de ww (want ik was een half jaar in ‘loondienst’ geweest) en heb me rot gesolliciteerd, alles om niet weer in diezelfde situatie te komen en behandeld te worden als een misdadiger. Met heel veel hulp, niet van de gemeente, maar professionele hulp van buitenaf, is het mij gelukt om te zijn waar ik nu ben. En na ruim 50 brieven in een periode van drie maanden is het mij gelukt om werk te vinden. Inmiddels doe ik werk op mijn niveau en is mijn contract verlengd. Een mooi einde (of juist begin) dus.
Helaas had dit al veel eerder kunnen zijn als ik wel de juiste begeleiding had gekregen vanuit de gemeente. Ik wilde werken, ik wilde echt. Maar door mijn angststoornis ging het steeds mis, ondanks de begeleiding die ik toen ook al van buitenaf had. Ik moet er wel bij zeggen dat ik wel sterker door dit alles geworden ben, maar het had niet op deze manier hoeven te gaan. Mensen, die al in een zwakke positie zitten en zich vaak al als een mindere voelen, horen niet op deze manier behandeld te worden. Ik vind het dan ook ontzettend zonde en jammer om te zien dat mensen die zo graag willen, maar wel iets extra’s nodig hebben in begeleiding, zo behandeld worden. Veel werklozen kiezen niet voor de situatie waarin zij zitten, maar ze worden behandeld alsof ze iets misdaan hebben. Door een beetje persoonlijke begeleiding, kijken naar het individu, zouden er veel meer mensen een echt betaalde baan kunnen hebben. Wat zorgt voor een gelukkiger mens en daarnaast, naar mijn idee, ook een hoop kosten zou besparen omdat mensen sneller uit de uitkering zijn. Dus stop met onzinnige cursussen en kijk naar het individu. Geef dat beetje extra begeleiding dat vaak nodig is."
