Onder de titel 'Zin in 't alledaagse geven vijf enthousiaste Zoetermeerse schrijvers hun stadsgenoten 'stof tot nadenken'. In onze column over zingeving vandaag: Moeten we altijd op weg zijn?
Het lijkt iets van deze tijd te zijn: je hoort en leest heel vaak dat mensen het druk hebben. Alsof ze altijd onderweg zijn naar iets of iemand. Mijn collega-blogschrijfster Helen stipt dit punt al aan in de vorige blog van deze reeks. Ze houdt een pleidooi om eens een keer een grens te trekken en je rust te nemen. Ik las laatst een artikel (van Mark van Ostayen) die wat mij betreft rake dingen over dit fenomeen schreef. Hij verwoordt dat zo: mensen lijken in deze tijden permanent op weg te zijn iets te worden. En ook zegt hij dat, als je zo bezig bent, je bij wijze van spreken nooit ergens aankomt. Wat doet dit fenomeen met een mens? Het draagt er denk ik toe bij dat je ten prooi raakt aan overhaasting en stress. Met als gevolg een toename van overspannenheid en burn-out, zelfs op jonge leeftijd. Een paar decennia geleden was een burnout voorbehouden voor de zogenaamde midlifecrisis, dus als je al in de 40 of 50 was. Van jongeren hoorde je dat toen eigenlijk nooit. Blijkbaar heeft dit ‘virus’ dat je mentale gezondheid aantast, zich veel verder in de bevolking verspreid en genesteld.
Het doet ook op een ander vlak iets met ons. Want bepaalde waarden die wat mij betreft in verband staan met oude wijsheden, raken zo in de verdrukking. Naarmate ik ouder word, ben ik steeds meer belang gaan hechten aan vormen van ‘aankomen’ en ‘er zijn’. Zoals bij overgave, berusting en acceptatie het geval is. Terugblikkend op mijn leven kan ik zodoende steeds gemakkelijker tegen mezelf zeggen ‘Het is goed zo’. Of ‘Het is nu eenmaal zoals het is gegaan’. Dat voelt prettiger voor mij dan steeds aan mezelf te sleutelen. Ik erger me aan pleidooien waarin aan 70- en zelfs 80-plussers gevraagd wordt steeds sterk te blijven. Alsof je je niet mag laten ‘terugzakken’ en stil mag staan waar je nu bent. En vrede hebt met wat je nu hebt. Waarmee ik zeker niet wil zeggen dat het senioren geen goed zou doen zo lang mogelijk actief te blijven, integendeel. En het kan voor hen ook geen kwaad om iets bij te blijven leren.
Maar ik pleit wel voor een andere invulling van ‘sterk’ zijn. Het vergt namelijk soms moed om regelmatig de balans op te maken van je leven. Met vragen als: waar ben ik nu, wat ging goed en wat niet in mijn leven. Dat kan lastig zijn, maar het kan je ook leermomenten opleveren. En wie weet kom je dan tot de bevinding dat je al op, of in de buurt van je bestemming bent aangekomen. Wat je ontslaat van de druk om steeds iemand te blijven worden. Toon, ook mede-blogschrijver in deze reeks, verwoordt in een van zijn uitspraken heel mooi hoe je dat proces in gang kunt zetten: Vertraag, verstil en verzacht.
Ook iets voor U in deze woelige wereld?
Blogschrijver: Rob Oele
De Zoetermeerders die meeschrijven aan deze blog maken deel uit van de themagroep 'Zingeving' van Jong Senioren Zoetermeer. De themagroep stelt zich ten doel om levensverhalen van (jong)senioren in Zoetermeer te verzamelen en met elkaar te delen. Op dit moment vindt dat plaats in de vorm van een tweemaandelijks 'Zinvol gesprek' waar iedere (jongs)senior welkom bij is.
De vorige columns 'Zin in 't alledaagse' kunt u hier vinden: Zin in 't alledaagse
