Voornamelijk de iets oudere generatie zal Ted Easton (Theo van Est) nog wel kennen. Hij was leider/drummer/zanger van Ted Easton’s Jazzband. Theo heeft meer dan honderd platen op zijn naam staan en zijn jazzband had onder meer een grote hit in de jaren ’70 met de Engelse trompettist Nat Gonella, getiteld ‘Oh Monah’. Daarmee maakte de jazzband in heel Europa faam en stonden ze in 1975 zelfs op nummer 1 in de hitparade.
Miep van Est (80) kende Theo al vanaf het begin van hun middelbare schooltijd. “Hij was eigenlijk mijn eerste vriendje”, vertelt Miep glimlachend terwijl ze in gedachte terug de tijd in gaat. “In zijn puberjaren was hij altijd erg geïnteresseerd in muziek en later met name in Dixieland – een vroege stijl van jazzmuziek die in het begin van de 20e eeuw ontstond in New Orleans –. Theo luisterde veel naar grammofoonplaten, ontmoette veel mensen uit de (jazz)muziekwereld en speelde vaak als drummer bij concerten. Zo is hij de muziek ingerold”, legt ze uit.
Eerst trouwen
In 1955, Miep was toen 21 jaar oud, zochten The Dixieland Pipers een drummer om op te treden in Duitsland en vroegen Theo mee. Theo wilde dolgraag op avontuur en het muzikantenleven leiden, maar hij wilde ook dat zijn geliefde vriendin Miep mee ging. Het verliefde stel moest echter eerst trouwen van haar ouders voor ze op stap mochten. “Nou prima. Veertien dagen later waren we getrouwd. De bruiloft was in september en in oktober gingen we op weg naar Düsseldorf”, vertelt Miep.
Zwerversbestaan
“We verbleven in Duitsland in een klein kamertje. We hadden eigenlijk heel weinig, leefden uit onze koffer en van echt koken kwam maar weinig. Het was echt een zwerversbestaan. Dat maakte ons toen absoluut niet uit, want we hadden de tijd van ons leven.” Na enkele maanden liep het contract in Düsseldorf af en gingen ze naar Hamburg om daar weer onder contract op te treden. De zaak ging echter failliet, dus dit duurde slechts een maand.
Spelen voor de Amerikaanse basis
“De muzikanten gingen hierna weer terug naar Nederland, maar wij waren te trots om terug naar huis te gaan om te vertellen dat het allemaal niet gelukt is,” vertelt Miep. Het pasgehuwde stel verdiende een tijdje daar hun brood zonder muziek te maken, maar in de tussentijd had Theo plannen gemaakt om zijn eigen orkest te beginnen. En de plannen werden waargemaakt. “Zo zijn we naar Frankfurt gegaan en hebben we een contract gekregen om voor de Amerikaanse basissen in Duitsland te spelen.”
Elke Amerikaanse basis had drie clubs: voor de officieren, de sergeanten en de soldaten. Alle drie wilden een optreden met een andere muziekvorm. Zo wilden de officieren graag stemmige muziek horen om op te dansen, de sergeanten hoorden graag populaire muziek en de soldaten wilden gewoon uit hun dak gaan. “We moesten dus een orkest vormen dat alle drie vormen kon spelen. Dat was ons wel aardig gelukt! Want een beetje muzikant met gevoel kan dat wel.”
Ted Easton in 'Now you has Jazz'
Showgirl
Uiteindelijk kwam de band zonder zangeres te zitten en Theo wilde wel dat Miep zou gaan zingen in de band. “Maar dat kon en wilde ik helemaal niet! Theo was dan keihard en zei dat ik dat best kon en zette een nummer in. Vervolgens ging ik zingen, pakte mijn tamboerijn erbij en deed een paar danspasjes. Het publiek vond het geweldig! Ze wilden mij als showgirl en daar kregen we dus ook een contract voor.” De nieuwe band speelde niet alleen in Duitsland voor de Amerikaanse basissen, maar ook in Frankrijk en Spanje. In Marokko reisden ze een jaar lang rond en hadden ze veel succes met vooral commerciële nummers.
Entertainmentbureau
Kort na die tijd had Theo in Frankrijk ook nog een entertainmentbureau geopend. Hij liet beroemde artiesten uit Amerika overvliegen en zorgde ervoor dat ze op tournee konden en op de Amerikaanse basissen in Frankrijk en Duitsland konden optreden. “Ook dit was een succes”, vertelt Miep met een bescheiden trotse glimlach.
Kinderen
In 1965 kregen Miep en Theo een zoon in Chateauroux. Toen hij vier jaar oud was, kozen ze er voor om terug te gaan naar Nederland om hem daar een Nederlandse opvoeding te geven. “Van 1955 tot 1969 zijn we dus weggeweest en hebben als Nomaden geleefd. Soms kwamen we een dagje liftend naar Nederland en dan gingen we de volgende dag weer met een vrachtwagenchauffeur terug. Dat kon nog makkelijk in die tijd.”
New Orleans in Scheveningen
Eenmaal terug in Nederland beviel Miep al snel van hun dochter. Maar ook toen kon de muzikant niet stil zitten. “Theo was geobsedeerd van het regelen van al die bekende muzikanten en artiesten uit het buitenland. Daarom had hij in Scheveningen een jazzclub genaamd ‘New Orleans’ opgericht. Hier heb ik al die tijd als barkeepster gewerkt en dat vond ik geweldig. Bekende artiesten zoals Bobby Hackett, Bud Freeman, Billy Butterfield en Buddy Tate hebben daar zelfs gespeeld. Maar helaas moesten we vanwege nieuwe bouwplannen in Scheveningen de tent sluiten”, legt Miep uit. “Gelukkig verhuisden we daarna naar Den Haag onder dezelfde naam Jazzclub New Orleans.”
Kopje aan schotel lijmen
“Theo was echt een komische man en haalde altijd streken uit. Vaak ook binnen de jazzband. Dan had hij weer het kopje van de trompettist aan zijn schoteltje vast gelijmd. Hij was dan ook altijd goedgezind en ik heb hem in al die jaren zelden boos meegemaakt. Samen hebben we een fantastische tijd gehad, veel meegemaakt en vooral ook veel geleerd. We kenden tijden van armoede en rijkdom. Het was vallen en opstaan. Maar alles was het dubbel en dwars waard.”
Leven zonder Theo
In 1987 kreeg Van Est een hersenbloeding, waardoor hij gedeeltelijk verlamd raakte. Theo was toen 57 jaar jong en Miep 56 jaar. Na enkele jaren van intensieve zorg overleed hij naar verdriet van velen in 1990. “Het kwam geheel onverwachts en het was ook een hele heftige tijd. Door de bloeding had hij afasie gekregen en dat zorgde ervoor dat hij niet meer dezelfde was. Ik moest toen opeens ook alles zelf doen en regelen. Gelukkig heb ik in al die jaren geleerd om zelfstandig te zijn en om voor mezelf te zorgen. Daar heb ik veel baat aan gehad.”
Zit nooit stil
“Ik ben een echte doener. Net zoals Theo was. Hij kon ook nooit stil zitten. Toen hij overleed wilde ik toch weer gaan werken. Zo heb ik jaren geassisteerd bij internationale turnevenementen, werkte ik bij de arbeidsinspectie, bij de Kern Fysische Dienst en verleende ik ondersteuning bij een wooncorporatie. Noem het maar op, ik heb niet stil gezeten.” Ook na haar pensioen is Miep blijven werken. “Ik moet altijd iets om handen hebben.”
Op het ogenblik geeft Miep Nederlandse taalles aan een groep van tien buitenlandse vrouwen vanuit stichting Piëzo. “Het is echt enig om te doen en ik zie het als een echte uitdaging om elke keer weer een leerzame les te geven!”. Ook is ze hedendaags secretaris van een huurdersbelangenorganisatie in de wijk Leyens en daarnaast is ze ook nog eens oud bestuurslid van de turnbond in Zoetermeer en één keer in de zoveel tijd is ze werkzaam als gastvrouw in ’t Lange Land. “Ik wil mijn tijd gewoon nuttig besteden”, legt de 80-jarige Miep uit.
Écht geleefd
Regelmatig is Miep nog in jazzclubs te vinden en komt dan altijd mensen van vroeger tegen. “Vaak zijn dit klanten van onze zaken in Scheveningen en Den Haag. Dan halen we weer mooie herinneringen op van vroeger en proosten we daar op. Wanneer ik dan terug denk aan al die mooie herinneringen en ervaringen denk ik: Ja, ik heb écht geleefd”, aldus Miep van Est, weduwe van Ted Easton.
Door Dorien Makkink
Bezoek haar site met veel meer interviews: www.dorienmakkink.nl
Meer interviews op Zoetermeer actief lees u bij: portretten
