“Wil je pittige saus erbij of zoet-zuur?”, vraagt Emmy Pham van de Vietnamese Loempiakraam, terwijl ze al met de juiste fles in haar handen klaar staat. Van haar vaste klanten weet ze precies wat zij lekker vinden. Maar de vaste klanten blijven weg, ze zucht: “Het lijkt hier wel een oorlogsgebied!”
Emmy staat met haar kraam al bijna 9 jaar in Palenstein, naast Winkelcentrum Croesinckplein. Ze houdt van de wijk en zou haar klanten echt niet willen missen, maar het wordt steeds moeilijker nu er in Palenstein druk gesloopt wordt. Emmy staat met de rug van haar kraam pal tegen de voormalige Jan van Beierenflat, waar de sloopmachines grote gaten in slaan.
“Het is bijna niet te doen!”, vertelt ze, “Ik sta hier elke vrijdag, maar soms verdien ik nog geen 100 euro op een dag. Daar haal ik de kosten niet meer uit!”. Veel klanten zijn al verhuisd en voor hen die nog eens terug willen komen naar hun ‘oude’ buurtje is het ook niet makkelijk: door de sloop is het winkelcentrum tijdelijk moeilijk bereikbaar en zijn er minder parkeerplaatsen beschikbaar. Emmy ziet vooral op tegen de aankomende winter, met de leegte achter haar waar straks alles donker zal zijn. Ook het opvliegend stof is een probleem, in de kraam wordt het eten in de buitenlucht bereid en is er geen mogelijkheid het stof buiten te sluiten.
Toch wil Emmy eigenlijk niet weg: “Ik hou van de mensen hier! Ze zijn zo lief en vriendelijk voor me!” Veel bezoekers van de kraam kent ze al jaren en ze weet precies hoe het gaat met de moeder van de ene klant en of de buurvrouw van de volgende klant alweer uit het ziekenhuis is. Palenstein is geen rijke wijk, weet Emmy, maar wel warm. “Soms heeft een klant niet genoeg geld bij zich voor een loempia, maar altijd komen ze het ontbrekende bedrag de week erop bij me betalen. Ik heb eigenlijk nooit problemen met de mensen hier!”
Maar ze moet toegeven dat het eigenlijk niet meer gaat. De loop is eruit, nu er al twee flats weg zijn. Natuurlijk wordt de wijk weer veel mooier als de bouw straks klaar is, daarom zou ze het liefst tijdelijk op een andere plek gaan staan met haar kraam. Bijvoorbeeld in Buytenwegh, waar ze al elke zaterdag verkoopt en een trouwe en grote klantenkring heeft. In het Winkelcentrum Buytenwegh heeft ze goede contacten met de manager van de Jumbo, ze mag daar stroom halen en staat met de kraam naast de ingang van de supermarkt.
Met de gemeente heeft ze begin 2017 al gebeld om een tijdelijke verhuizing aan te vragen, maar tot nu toe zonder succes. De communicatie met de gemeente verloopt moeizaam, Emmy krijgt steeds een andere contactpersoon. Brieven die ze krijgt zijn moeilijk te begrijpen en zoals het er nu uit ziet kan ze pas in 2019 een nieuwe aanvraag doen voor een verandering van standplaats. Het overleg met de gemeente loopt nog en Emmy hoopt dat de ambtenaren haar tegemoet willen komen en haar toch een tijdelijke standplaats kunnen geven.
“Soms denk ik, ik ga niet meer”, verzucht ze, “vooral als het slecht weer is en er heel weinig mensen op straat zijn. Maar ik mis het contact met de mensen heel erg als ik niet ga!”.
