Huiscolumnist Adri Smits bekijkt het Zoetermeerse nieuws op geheel eigen wijze. Nieuws kan hem ontroeren, verbazen, ergeren of doen verzuchten. Met zijn humor weet hij zaken echter feilloos te relativeren. Deze week: van de regen in de drup.
Helaas totaal niet gekleed op regen. En het plenst. Had ik maar eerst buienradar geraadpleegd. Maar ik ben al een half uur onderweg en zal maar met trots mijn lot trotseren. Het is tenslotte voor het goede doel. De bermen verlossen van de plasticsoep. Het is dat het groepje vrijwilligers om mij heen besloten heeft eind van de schoonmaakactie een terrasje te pakken nu het weer mag, op een mooi overdekt terras en die wetenschap houdt de stemming erin. Wat maakt een beetje veel regen dan nog uit. Vrolijk een zestiger jaren melodie fluitend, verheug ik mij op vanavond. Net dat terwijl ik mij buk om met een grijpstok een plastictasje van een bekende drogist uit de kant van de sloot te graaien. Ik raak een overhangende tak van de plaatselijke niet geknotte knotwilg. De aanwezige druppels hebben zich zeer waarschijnlijk speciaal voor mij verzameld want met veel plezier glijden ze één voor één mijn nek in. Met een enthousiasme waardoor die druppels in polonaise direct een lange straal vormen.
Ik onderdruk een krachtterm in de hoop dat daardoor het weer beter zal worden. Geloof in geloof is ook geloof in wonderen. Maar de krachtterm komt er toch. Want in mijn poging de lokale waterval verder te verhinderen mijn rug met behulp van de lokale zwaartekracht, af te dalen, glijd ik uit en om te redden wat er te redden valt, moet ik de dreigende val opvangen door mijn voet een dieptepeiling te laten doen van de sloot. Vrij diep kan ik jullie vertellen.
Ik voel dat mijn sok denkt in de wasmachine te zijn terecht gekomen want hij zuigt met heel zijn vermogen zich vol met slootwater. Soppen doet het ook. Met dank aan mijn schoen.
Waarom heb ik mij opgegeven om plasticafval te verzamelen? Ik maak gebruik van mijn desperate staat, groet iedereen vriendelijk -wat een acteertalent is er toch verloren gegaan- en watertrappel naar huis.
Als ik mijn straat inloop komt zowaar mijn humeur weer boven Zoetermeers waterpeil. En wordt alleen maar beter en beter want ik zie dat al mijn buren de gehele straat hebben versierd met vrolijk klepperende plastic oranje vlaggetjes. Het water druipt eraf.
Dat is waar ook. Het Nederlands elftal. Vrolijk fluitend over dat vooruitzicht loop ik mijn tuinpad op.
De terrassen open, ja, ja dat ook mensen en daarbij ook nog eens voetbalwedstrijden kijken, waar kan een mens nog meer van genieten dan alleen al dat voorruitzicht. Er is weliswaar geen zon maar ik zie mijn toekomst weer zonnig in. Ik verplaats de afvalzak met verzameld plastic naar mijn linker hand om met de rechter mijn sleutels tevoorschijn te halen. Op dat moment breekt het touw met de door en doornatte vlaggetjes van de dakgoot af en ze proberen met zijn allen mijn nek aan te vallen. Met in mijn ene hand een plastic zak en de andere in mijn broekzak is er dus geen ontkomen aan. Wat zal ik zeggen?
Adri Smits, meer lezen van Adri Smits: adrismits.auteursblog.nl
