Het lokale ironiekje: mentale ziekte in samenleving

Huiscolumnist Adri Smits bekijkt het Zoetermeerse nieuws op geheel eigen wijze. Nieuws kan hem ontroeren, verbazen, ergeren of doen verzuchten. Met zijn humor weet hij zaken echter feilloos te relativeren. Deze week: De mentale ziekte van de samenleving.

HELP op raam pixabay Er waren deze week twee berichten in Zoetermeer Actief die mijn aandacht trokken. De gemeente die meer grip wil krijgen op de jeugdhulp en het onderzoek naar de mentale gezondheid van de jeugd en dan met name die uit Zoetermeer.
Misschien is het de moeite om eens te onderzoeken hoe het staat met de opvoedingsvaardigheid van de ouders en het financiële belang dat hulpverleners hebben wanneer er een beroep wordt gedaan op hun ondersteuning.
Nog maar nauwelijks uit de baarmoeder geperst of de eerste glimlach van het zeer jonge kind geeft aanleiding voor de ouders om aan IQ-test te denken. Daar is het begin van de overvraging door ouders die verwachtingen hebben, overbezorgd zijn maar vooral niet accepteren dat hun kind normaal is. Het kind zou zomaar eens hoogbegaafd kunnen zijn toch? En dan. Wie neemt maar al te graag die IQ-test af tegen een geringe vergoeding? Gewoon IQ? Dan is het vast ADHD? Wie neemt die test af? Hoeveel het kost, geen idee. En dan toch geen ADHD? Dyslexie dan misschien? Wie kan dat onderzoeken? O, het wordt niet vergoed. Dan is het vast dyscalculie, daar is wel iemand voor. En bestaat het niet, dan moet daar een kliniek voor komen. Uiteindelijk is het wel het kind dat lelijk op de neus kijkt. Ook dat noch. Vlug dan, de huisarts, de neuroloog en de loensspecialist inschakelen. Wat kan het ons schelen, de gemeente betaalt.
En als het kind, uitgeput van al die te veel aan aandacht en hulpverleners, de gordijnen sluit en op bed gaat liggen, is het vast depressief. Gaat niet meer naar school, hup, een pilletje en de leerplichtambtenaar. Want die laatste, die kost niets, die is van de gemeente.