Rob Oele en zijn vrouw Annemarie verloren in mei dit jaar kater Goos, een lieve, gevoelige kater die heel graag buiten was maar altijd dichtbij huis bleef. Dit keer kwam de kater niet terug en ook wekenlange zoekacties leverden niets op.
Groot was dan ook hun verbazing toen zij begin oktober een telefoontje kregen. Goos, verwilderd en vermagerd, was gesignaleerd bij de Dublinstraat. De vindster vond zijn naam en het adres van de mogelijke baasjes op Amivedi, de site voor vermiste huisdieren. Nog dezelfde dag krijgen Rob en Annemarie een foto die alle twijfel weg neemt: met een schok zien zij dat het zielige hoopje kat onder een brandtrap écht hun Goos is. Rob: “We dachten: Hoe is het in vredesnaam mogelijk dat hij op straat heeft overleefd? Maar toen we op de locatie gingen kijken zagen we parkjes tussen de flats. Hier zou hij kunnen overleven: er is groen, water en er zijn vast muizen om te eten.”
Rob en Annemarie gaan flyeren in de buurt van de Dublinstraat en lopen een rondje, onderwijl zijn naam roepend. Er komt geen reactie, maar s’ avonds gaan zij om 7 uur nog een keer eropuit om de kater te vinden. Ze beginnen op de plaats waar hij werd gesignaleerd en roepen zijn naam. Plots komt Goos luid miauwend tevoorschijn uit de bosjes. De kater is erg bang en schichtig, maar herkent zijn baasjes wel en komt langzaam naar hen toe. Rob: “Stap voor stap komt hij toch naar Annemarie toe. Ik sta achter haar met de geopende kattenmand. Als hij binnen handbereik is pakt ze hem op en loopt naar de kattenmand. Hij worstelt zich los maar ik pak hem over en stop hem in de mand terwijl Annemarie de klep dicht doet. Goos is zo in paniek dat hij nog net ontglipt. Annemarie gilt: je moet hem nu pakken!’ Ik grijp hem opnieuw met mijn rechterhand waarbij hij me keihard in mijn wijsvinger bijt. Ik pak hem op dat moment met mijn linkerhand in zijn nekvel en slaag ik erin de worstelende paniekbal die Goos is, in de mand te krijgen. We hebben hem!”
Thuis gekomen laten ze de kater rustig bijkomen en weer kennis maken met broer Pax en zus Chara. “Heel voorzichtig zoekt hij toenadering en begint hij te eten, eerst rustig en dan steeds gulziger. Later op avond komt hij even aarzelend op schoot liggen.”
Nu, een weekje later, is Goos erg bijgetrokken. Hij was sterk vermagerd en ontzettend gefixeerd op eten maar is al aangekomen. Zijn doffe vacht is opgeknapt en hij lijkt gezond. Als een hondje liep hij aanvankelijk achter Rob en Annemarie aan voor steun. Nu slaapt en rust hij veel; soms zien ze hem dromen.
Foto’s: Rob Oele
