Deze zomer publiceren we fragmenten uit een bijzonder dagboek, het dagboek van een dyslectisch meisje op een middelbare school. Een meisje zoals ieder ander meisje, met vrienden, hobby’s, huiswerk en sport. Maar ook met dyslexie, wat niet altijd zo makkelijk is…
Om mijn sacherijnige verhaal van de vorige keer beter te begrijpen moet ik even iets uitleggen. Er zijn verschillende soorten mensen. Mensen die verstand hebben van dyslexie, omdat ze het zelf hebben of een vriend, familielid of wat ook kan omdat ze het interessant vinden. De andere groep mensen, je voelt hem vast al aankomen, ja de mensen die er geen verstand van hebben. Deze groep is weer onder te verdelen in drie groepen, of ook wel subgroepen.
De eerste: de mensen die respect voor je hebben . ze laten je op je eigen tempo lezen en gaan je niet ophaasten. Ze begrijpen dat het lezen lastiger gaat ook al hebben ze dit probleem zelf niet. De tweede: mensen die je niet begrijpen en daarom denken dat je onzin aan het uitkramen bent. Daar hebben op school vast wel een paar leraren last van. Ze werken je zo veel mogelijk tegen en proberen je het leven zo zuur mogelijk te maken, al zullen ze daar zelf heel anders over denken.
Dan het derde groepje: de mensen die je niet begrijpen en je daardoor zielig gaan vinden. Daar zit ik dus ook niet op te wachten. Ik heb geen handicap of geestelijke beperking. Nee, echt ik kan prima zelf nadenken. Mocht je nog het niet begrepen hebben ik ben dus niet zielig! Liever zou ik willen zien dat het vanzelfsprekend is dat mensen weten wat het inhoud. Dan zullen kinderen met dyslexie ook niet meer gepest worden omdat ze zo langzaam lezen. En misschien zullen de docenten, en die mevrouw van die bieb, dan wel extra tijd vanzelfsprekend vinden bij proefwerken en zullen ze je wel helpen met het zoeken naar een luisterboek. Wie weet helpt het als we deze mensen op een dyslexiecursus sturen.
Robyn
