Deze zomer publiceren we fragmenten uit een bijzonder dagboek, het dagboek van een dyslectisch meisje op een middelbare school. Een meisje zoals ieder ander meisje, met vrienden, hobby’s, huiswerk en sport. Maar ook met dyslexie, wat niet altijd zo makkelijk is…
De schip vaart op zee. De schip? Nee, dat klopt niet. het moet ‘het’ schip zijn. ik lees de zin in het boek nog eens over. Er staat toch echt ‘de’ schip. Ik zie een plaatje voor me van een schip met masten en zeilen, je weet wel, alles erop en eraan.
Even tussendoor, ik ben een beelddenker. Dat houdt in dat alles wat ik lees, maar ook alles dat wordt verteld, dat zie ik voor me. Het is heel handig, zo is een verhaal makkelijk te onthouden. Het is net een film, maar dan voor jou alleen. Zo zie ik dus ook dat schip voor me. Maar zoals ik net al zei is het niet ‘de’ schip maar ‘het’ schip. Nogmaals lees ik de zin over en ben er helemaal van overtuigd dat er de schip staat. Ik besluit mijn moeder te vragen waarom er de schip staat. Haar antwoord is : “lieve schat er staat de boot vaart op zee. Er staat helemaal geen schip.
Dat ik schip las in plaats van boot komt door het plaatje van dat enorme schip dat ik voor me zag, doordat er op het plaatje een schip staat nam ik aan dat dat er ook stond. En daarbij boot en schip komt toch ongeveer op hetzelfde meer!
Robyn
