De Zoetermeerse mensenrechtenactiviste en feministe Anila Noor (42), die zich vooral bekommert over het lot van migrantenvrouwen, gaf vorige week een speech voor de leden van het Europees parlement in Brussel.
Wij vroegen haar naar dit spannende moment.
Wat is je leeftijd en wat is je achtergrond?
“Ik kom uit Pakistan en ben 42 jaar oud. In 2013 kwam ik naar Nederland, en eind 2016 verhuisde ik met mijn gezin naar Zoetermeer. Ik studeerde af in Ontwikkelingsstudies aan de Erasmus Universiteit in Rotterdam. Mijn specialisatie? Sociale gerechtigheid. Ik zie mezelf als vluchtelingenactiviste en als feministe: zo ben ik lid van de Europese migranten adviescommissie. Ook ben ik zelf begonnen met de beweging New Women Connectors, die zich richt op de integratie van migranten en vluchtelingenvrouwen in Europa. Ik wil vluchtelingenvrouwen in hun kracht zetten.”
Hoe ben je daarbij persoonlijk betrokken geraakt ?
“Ik heb zelf gedwongen verhuizing en een identiteitscrisis ervaren. Mijn familiegeschiedenis is namelijk die van gedwongen verhuizing: mijn vader moest in 1947 vanuit Kashmir – dat nu door India is bezet - naar Pakistan verhuizen. Nu wil ik mijn bijdrage leveren als migrant voor migranten. Als mensenrechtenactiviste wil ik meer positieve verhalen over migranten laten horen. Ook wil ik over mijn eigen ervaringen in Nederland kwijt dat ik, ongeacht mijn universitaire studie en werkervaring, als eerste baantje als arbeider in een fabriek moest werken. Alsof ik geen vaardigheden en capaciteiten had om op een wezenlijker manier een bijdrage te leveren aan de Nederlandse of Europese samenleving. Maar ik gaf de strijd niet op en werk nu onder meer voor de gemeente Amsterdam.”
Hoe kwam het zo dat je het Europees parlement mocht toespreken?
“Ik was uitgenodigd door het European Committee of the Regions (een adviesorgaan dat de Europese regionale en lokale autoriteiten vertegenwoordigt, red.). Zij wilden graag dat ik de Europese Migrantenadviescommissie vertegenwoordigde bij het debat over de integratie van migranten en sociale cohesie.” (sociale samenhang, red.).
Was je zenuwachtig?
“Ik geef toe dat ik best nerveus was. Ik had niet verwacht dat de spotlights zo op mij gericht zouden zijn! Het was geen gewoon gezelschap waarvoor ik sprak: het was het Europese parlement vol met parlementariërs, burgemeesters van Europese steden en politici. Daarbij was ik de enige niet-blanke vrouw die over migratie sprak.”
Kun je vertellen waar je toespraak over ging?
“Europa is bezorgd over de vluchtelingen en migranten die naar Europa komen. Steden en regio’s proberen ze te integreren in hun maatschappij. Lokale en regionale autoriteiten spelen daar een sleutelrol in. Er is nog zoveel werk te doen! Ik sprak over het een stem geven aan migranten en vluchtelingen in de media, maar ook in de politiek en het beleid. Ik legde ook de nadruk op de positie van vrouwen: zij vormen een extra kwetsbare groep die onder meer nog vaak met taboes te maken heeft. Zij verdienen speciale aandacht in de media, in de politiek en bij beleidsmakers.”
Wat wilde je bereiken met je speech?
“Migratie wordt in de media afgeschilderd als een van de gevaarlijkste Europese crises.Maar als we de verhalen over vluchtelingen en migranten in de media beter nuanceren, kunnen we bijdragen aan meer begrip en aan het optimaal inzetten van hun talenten voor hun nieuwe land.”
Hoe waren de reacties op je toespraak?
“Iedereen was muisstil toen ik sprak en ze klapten na afloop allemaal voor me. Dimitris Avramopoulos, commissaris voor migratie en Laura Thompson, algemeen directeur van de internationale organisatie voor migratie, noemden mij bovendien in hun eigen toespraken. Ik ben tevreden!”
Tekst Christa van der Hoff
Foto’s en film: Anila Noor
