Huiscolumnist Adri Smits bekijkt het Zoetermeerse nieuws op geheel eigen wijze. Nieuws kan hem ontroeren, verbazen, ergeren of doen verzuchten. Met zijn humor weet hij zaken echter feilloos te relativeren. Deze week: Over last en overlast.
Nog snel iets over oudejaarsavond en het vooruitzicht daarop al dagen van tevoren. Wat een gedonder gaf dat, vonden jullie ook niet? Of moet ik er maar niets van vinden? Wilde wel wegkijken, me doof houden voor, voor een keertje, maar het werd me heel lastig gemaakt. Mijn geluidsbarrière werd regelmatig getest en oogverblindend waren de explosies die daaraan vooraf gingen. De prikkeling van mijn zintuigen gaf geen toestemming om ergens anders te kijken. En anders waren het wel mijn huisdieren die mij attent maakten op de kleurrijke bomaanslagen. Dagen lang hebben zij zich verstopt, ik hoefde ze niet uit te laten en ze zijn lekker afgevallen, dat is dan wel een voordeel achteraf.
Maar toch, het is en blijft een grote last, huisdieren en zintuigen hebben deze (feest)dagen.
En een even grote last is het hebben van respect voor regels. Vooral als je duidelijk kunt horen dat regels niet voor iedereen van toepassing blijken te zijn. Tja, wat moet je ook met een regel als het een verbod wordt? Verbod, ach ja, verbod, er mag zoveel niet. En als het niet mag maar we willen het toch, noemen we het een traditie en kunnen we de slogan van stal halen: niemand neemt onze traditie af. Ook al is ‘ons’ een minderheid. En ja, die minderheid heeft nu eenmaal een doos, vol met bommen, korte lontjes en pijlen om op te richten, al weken onder het bed verstopt. Het is een last die zij al die tijd met zich mee moeten dragen. Want als de buren het weten… Zij gaan er zwaar vuurwerklustig onder gebukt. Vandaar ook dat ze weken van tevoren beetje bij beetje van dat spul af willen. Schoonenberg, Hans Anders, de zwanen, honden, koeien en een enkel steigerend paard hebben ervan genoten. En ja, dat verbod. Kom maar op! En inleveren dat spul? Doe niet zo idioot, in een vlaag van collectieve vergeetachtigheid zijn ze nog even snel naar België gereden om de geslonken voorraad aan te vullen. En dan, wat zei ik ook alweer? Inleveren? Het is maar één keer oudjaarsavond, dat moet toch kunnen. Overlast? Die ene keer?
Al mijn lezers wens ik een voorspoedig 2022.
Adri Smits, meer lezen van Adri Smits: adrismits.auteursblog.nl
