Huiscolumnist Adri Smits bekijkt het Zoetermeerse nieuws op geheel eigen wijze. Nieuws kan hem ontroeren, verbazen, ergeren of doen verzuchten. Met zijn humor weet hij zaken echter feilloos te relativeren. Deze week: Het leven als vrijwilliger.
Eindelijk weer eens wat zon afgelopen week. En het was die week ook nog eens NL Doet in Zoetermeer en als doorgewinterd vrijwilliger kon ik deze aankloppende zomer in combinatie met mijn onvervangbaarheid, wel waarderen. Lekker onbetaald aan de slag als zeer gewaardeerde vakkracht ferm gebukt gaand onder alle utopische schouderklopjes waardoor deze week toch extra zwaar werd. Daarbij, het mooie weer vertaalde zich onmiddellijk in een natte rug en een niet aflatende stroom zweetdruppels van mijn schedeldak af waar mijn wenkbrauwen lange tijd als dakgoot functioneerden, maar door verzadiging alsnog datzelfde zweet in mijn ogen begon te prikken. Wrijven helpt niet in zo’n geval, en doe je dat toch zie je helemaal geen steek voor ogen meer. Wat niet mijn ogen instroomde, vervolgde zijn weg richting nek waar mijn schouderpartij halsreikend naar uitkeek. Dit om ter plekke een waar Deltagebied te kunnen vormen met dank dus aan een overdaad aan lichaamsvocht, maar helaas, vervuild met feromonen. En dat laatste had weer gevolgen voor veel te veel ongewenst gedrag in mijn directe omgeving. Al die bedankjes coronaproof in de vorm van luchtkusjes. Drie (soms wel vier) per persoon waardoor bij mij nog meer het zweet uitbrak. Doch wat een mooie week. Je zult maar vrijwilliger zijn.
Adri Smits, meer lezen van Adri Smits: adrismits.auteursblog.nl
