Huiscolumnist Adri Smits bekijkt het Zoetermeerse nieuws op geheel eigen wijze. Nieuws kan hem ontroeren, verbazen, ergeren of doen verzuchten. Met zijn humor weet hij zaken echter feilloos te relativeren. Deze week: Ziekenhuis, waar lijdt dit toe.
Ziekenhuis in Zoetermeer blijft of moet weg. Ja of neen. Kwestie van zenuwknopen doorhakken. Ik vraag me af als ik geopereerd moet worden aan een wandelende nier of een loopneus en mijn gehavende mobiliteit is afhankelijk van een rollator, hoeveel tijd ik dan kwijt ben met het OV naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis? Als dat ziekenhuis tenminste dat specialisme in huis heeft. Anders moet ik mijn diagnose veranderen in een knipoog, kniesoor, urineweg weg of ben meer tijd kwijt aan reizen. In die kostbare onnodig verloren tijd rollateer ik misschien wel tegen een klaplong aan wat dan misschien wel mijn geluk is omdat de ambulance mij op kan pakken. Ik hoor reeds die ambulancezuster met haar zwoele stem mij verleiden te kiezen voor het ziekenhuis dat alleen dat specifysieke specialisme heeft. Haar naam is Loekie en vervult een ster-functie voor dat ziekenhuis met de beste klaplongafdeling die volgens haar ook nog eens bekend staat om zijn applaudisserend vermogen voor juist mijn onvermogen.
Veel tijd voor deze bloedserieuze keuze krijg ik niet, bloedstollende momenten spelen zich af in de ambulance want mijn hammenstrings hangen nog half in een rollator, mijn long staat op klappen, mijn blaas blaast de pijp van Maarten en de rest van mijn vege lijf ligt al op een brancard. Het lijkt haastige spoed.
Wat zou het echter fijn zijn als al die ontspoorde onderdelen behorende bij mijn goddelijke lichaam, eruit gehaald, gesmeerd en opnieuw (tweede hands mag) geplaatst zouden kunnen worden in dat ene enige echte ziekenhuis in Zoetermeer.
Maar nu ik bijna zeker weet dat Zoetermeer dus echt een slaapstad is, zal er waarschijnlijk alleen nog maar een slaappoli overblijven.
Adri Smits, meer lezen van Adri Smits: adrismits.auteursblog.nl
Foto: het nieuwe Zoetermeerse college
