Wijkagent Ben Boomgaard werd door zijn collega’s op zijn laatste werkdag verrast met een straatnaambord: De Ben Boomgaardweg. Zijn collega’s reden hem voor de laatste keer rond in zijn wijk, De Leijens, waarna de wijkagent van een welverdiend pensioen zal gaan genieten.
Ben Boomgaard werkte zijn hele werkzame leven, 45 jaar, bij de politie, sinds 1992 als wijkagent in Zoetermeer. Hij startte bij de politie in Den Haag en deed veel ervaring op in verschillende politieafdelingen, zoals de ME, strandbrigade, motorpolitie, recherche en maakte veel buitenlandse reizen als persoonlijk beveiliger. Ben: “Wegens persoonlijke omstandigheden, ik moest als gescheiden vader voor mijn kinderen zorgen, was ik op zoek naar meer stabiliteit. Zo kwam ik als wijkagent in Zoetermeer terecht, eerst in Seghwaert.”
Mensen zeggen hier waar het op staat
Ben werd in Zoetermeer ontvangen in een warm team. Het wijkagentschap was in die jaren nog in opbouw, Ben was één van de eerste wijkagenten in Zoetermeer. In de loop der jaren kwamen er steeds meer inwoners en meer wijkagenten bij. Ben: “Ik heb Zoetermeer echt zien groeien van klein dorp tot grote stad.”
Ben Boomgaard voelde zich thuis in Seghwaert, waar mensen direct zijn, en zeggen waar het op staat. Ben: “Als wijkagent wil je vooral in het voortraject zitten, voorkómen dat er problemen ontstaan. Contacten zijn dan heel belangrijk, je bent de spin in het web. Je moet echt kunnen aanvoelen wat er speelt in de wijk en een lijntje hebben naar alle organisaties in de wijk om mensen door te sturen. De mensen in Seghwaert zijn heel direct, je weet wat je aan ze hebt en ze zeggen waar het op staat.”
Als wijkagent leerde hij de stad goed kennen. Ben: “Om de paar jaar verander je van wijk en dan leer je wel dat elke wijk een eigen karakter heeft. In De Leijens zijn de mensen bijvoorbeeld veel afstandelijker, die komen niet zomaar met hun problemen op je af. Daar moet je dus veel meer zelf contact zoeken en navragen.”
Werk wordt zwaarder
Ben Boomgaard heeft de afgelopen jaren het werk steeds zwaarder zien worden. De druk op de politie wordt hoger doordat er meer mensen met psychoses, dementie of andere psychische problemen zolang mogelijk thuis moeten blijven wonen. Ben: “Ik heb dit echt zien verschuiven in de afgelopen jaren. De focus is van handhaving verschoven naar hulpverlening en daarbij hebben we onze hulpverleningspartners hard nodig. Daarbij zie je ook de verharding in de maatschappij en het feit dat je door alle mobiele telefoons met camera nu als politie in een glazen huis werkt. Iedereen kijkt mee en heeft een mening over wat je doet."
Glimlach
Het werk wordt zwaarder, maar zorgt nog steeds vaak voor een glimlach. Ben: “Een leuk verhaal is dat van de fluitende tuinkabouter. Een buurman had veel last van zijn buur die een tuinkabouter met bewegingsmelder in de tuin had staan. Bij elke beweging in de buurt van die kabouter klonk een irritant melodietje, dag en nacht! Het werd een hoogoplopende ruzie, maar die kon ik oplossen door de tuinkabouter een slag te draaien: hij stond eerst gericht op een draaiend molentje, waardoor het geluid continu te horen was. Vanaf het moment dat de kabouter omgedraaid werd, was het geluid al veel minder!”
Het belangrijkste onderdeel van zijn werk is voor Ben Boomgaard de sociale contacten, het kunnen helpen van mensen. Ben: “Ik kom graag bij de mensen binnen voor een praatje, kan ik ergens mee helpen? Al kan ik maar een klein verschil maken, dát brengt die glimlach op mijn gezicht!”
Opheffen wijkposten: zonde!
Ben: “Zoetermeer was één van de eerste steden waar wijkposten werden geopend. Dat werkt gewoon heel goed, je hebt korte lijntjes met organisaties en iedereen weet je te vinden. Het is bijzonder jammer dat dat weer is opgeheven door bezuinigingen. Het mooiste zou zijn om in elk winkelcentrum weer een wijkpost te hebben met alle partners uit de wijk bij elkaar. Dat is laagdrempelig en mensen stappen er heel makkelijk even binnen. Ik mis die korte lijntjes!”
Eerst op de bank zitten
Een goed beeld over hoe zijn leven er na zijn pensioen uitziet, heeft Ben Boomgaard nog niet. “Iedereen vraagt: wat ga je dan doen? Maar ik weet het nog niet! Ik ga eerst maar eens drie maanden op de bank zitten en daarna zie ik wel wat er langs komt!”
Dat hij actief bezig zal blijven staat wel vast, Ben is er niet de man naar om al te lang niets te doen. Hij is benieuwd hoe het is om weer burger te zijn, na 45 jaar lang bij de politie te hebben gewerkt. “Als je dan een wagen met sirene ziet rijden, kan je niet meer snel nagaan waar zij naar toe gaan. Dat zal wel even wennen zijn, maar het werk zelf zal ik niet missen. Het is genoeg geweest. Wat ik zeker wél ga missen is de onderlinge kameraadschap en de humor tussen de collega’s onderling.”
Ben Boomgaard laat zijn laatste wijk, De Leijens, achter in de handen van zijn ervaren collega en vriend Rob Doorneveld. Ben: “Voor Rob zal dit waarschijnlijk ook zijn laatste wijk zijn, voor zijn pensioen, ik ben vol vertrouwen dat hij hier ook een leuke en goede tijd zal hebben”.
Foto met straatbord: Politie Zoetermeer
Tekst: Rita Soutendijk
Meer wijknieuws vindt u op onze speciale wijkpagina's!
